وقتی میری محله های کم فرهنگ تهران از یکی می پرسی اصلیتت کجاییه، با لهجه تهرانی کتابی بهت میگه جد و آبادش تهرانیه و فارس در صورتیکه کمی دقت کنی لهجه شهرستانیش رو متوجه می شی.
نه اینکه این مسئله فقط بسته به محله ها باشه و یا قشر کم درآمد و یا پر درآمد جامعه، نه!
این مسئله بستگی به شعور و فرهنگ و کلاس حقیقی فرد و شخصیت اون آدم داره.
هستن کسایی که در هر صورت سعی میکنن در هر کجا اول طرف مقابل رو بشناس بعد باهاش تورکی حرف بزنن و خودمونی بشن بدون چشم داشتی. ولی هستن بعضیها اینقدر بی شخصیت که حالت عادی حتی با فامیلهای خودشون بزور هم که شده فارسی حرف میزنن خیلی جاها که اصلا انکار میکنن اصالتی شهرستانی و تورک دارن، ولی وقتی میرسن به یک مغازه‌ای که فروشنده‌اش تورکه، فوری باهاش به تورکی شکسته و پر از کلمات فارسی و فرانسوی و انگلسی و عربی حرف میزنن و همشهری همشهری میگن و بزور میخوان ازش تخفیف بگیرن.
این آدمای فرصت طلب خودخواه منفعت طلب خودبین از خودراضی وقتی پاشون به شهرستان تورک زبان میرسه با همین سیاست کمترین منفعت رو به شهرستانی میرسونن.
ولی در عوض آدمهای باشخصیتی هم هستند که با تمام مشکلات مالی خودشون ولی درک و شعور انسانیشون اونها را وادار میکنه یک منفعتی هر چند ناچیز هم که باشه به همشهریشون برسونن.
آدمهایی هستند وقتی پاشون از مرز وطنشون که میگذره همه معرفتهارو از یاد میبرن و میشن کاتولیکتر از پاپ و نه تنها انکار هویتشون میکنن بلکه ضد اونهم قدم برمیدارن. مثالش همون جناب فلسفه خوانده سید جواد طباطبایی میباشد. درست است که زادگاهشون رو انکار نمیکنن ولی توی تمام حرفهاشون نهایت شعورشون رو برملا میکنن.
در عوض انسانهای والایی هستند که با تمام مشغله‌های کاری و فکری و مالی خودشون نه تنها فراموش نمیکنن از کجا آمده اند بلکه نهایت تلاششون هم اینه که باعث سر بلندی هم ولایتیشون بشن. دستشونو میگیرن و کمکشون میکنن.
نمونه والای اینگونه افراد با شعور مانند خدا بیامرز پرفسور حمید نطقی و یا مرحوم دکتر جواد هیئت و همینطور استاد بزرگوار دکتر صدیق میباشند.
یادش بخیر افرادی مانند صمد بهرنگی که با تلاششون میخواستن افراد روستایی و شهرستانی به خودشون و به وطنشون و هویتشون مباهات کنن.
افرادی که بدون وابستگی به غیر و یا ارگانی و سازمانی تلاش میکنن تا فرهنگشون رو متعالی کنن. درود بر چنان بزرگانی.
نمونه دیگر از دانشمندان نسل جدید رو مثال میآورم :
                     برنده جایزه بین المللی در رابطه با علوم نانو تکنولوژی.
متن زیر را از وئبلاگ "زبان و ادبیات تورکان خراسان" با مدیریت استاد گرانقدر اسماعیل سالاریان آورده ام:
                بانوی تورک و آزربایجانی برنده جایزه یونسکو در علوم نانو شد

دکتر سودابه داوران که موفق به کسب مدال " کمک به علوم و فناوری نانو" از مدیر یونسکو شده است،در مقر یونسکو به زبان تورکی سخنرانی کرد.

‌دکتر سودابه داوران ، در مقر یونسکو ضمن دریافت مدال "کمک به علم و فناوری نانو"،  به زبان تورکی سخنرانی کرده و موفقیت خود را به هموطنانش تبریک گفته است.

دکتر سودابه داوران، استاد گروه شیمی دارویی دانشکده داروسازی تبریز است و با کسب مدال "کمک به علوم و فناوری نانو" از مدیرکل یونسکو افتخاری جدید برای آزربایجانی ها به دست آورده است.

این مدال 21 فروردین ماه طی مراسمی در مقر یونسکو در پاریس به دکتر داوران و یک محقق خارجی اعطا شد.

دکتر داوران، مدیر دپارتمان نانوفناوری پزشکی دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی تبریز و استاد بیومواد دارویی و نانوتکنولوژی دارویی این دانشگاه است.

وی تحصیلات کارشناسی ارشد و دکتری خود را به ترتیب در رشته های شیمی آلی و پلیمر در دانشگاه علوم پزشکی تبریز گذرانده است.

این مدال به ابتکار کمیسیون بین المللی مسوول در توسعه دانشنامه سیستم های پشتیبانی از حیات (EOLSS) در حوزه علوم و فناوری نانو با پشتیبانی هیاتی دائمی از فدراسیون روسیه به منظور قدردانی از محققانی که کمک های قابل توجهی به توسعه علوم و فناوری نانو داشته اند، اعطا می شود.  

دیگر افتخارات دکتر داوران : 

دکتر سودابه داوران عضو هیات علمی دانشکده علوم نوین پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز و مدیر گروه نانو فناوری پزشکی این دانشکده است که پیش از این در بخش تحقیق و پژوهش نانوفناروی پزشکی در ایران و عرصه های علمی جهانی جوایز مختلفی را دریافت کرده است .

این محقق ترک ایرانی از قاره پهناور آسیا تنها نماینده ای بود که موفق شد این جایزه را از یونسکو دریافت کند. وی تاکنون پانزده ثبت اختراع در سیستم های دارورسانی نوین دارد .

کسب رتبه اول در نهمین جشواره علوم پزشکی رازی در علوم پایه دارویی در سال 1382، سه بار انتخاب به عنوان پژوهشگر نمونه مراکز تحقیقاتی دانشگاه علوم پزشکی تبریز، انتخاب به عنوان زن نمونه نخبه سال 1386از طرف نهاد ریاست جمهوری، انتخاب به عنوان 100 دانشمند نمونه سال 2008توسط دانشگاه کمبریج، انتخاب به عنوان افراد باهوش قرن 21 توسط مرکز بین المللی بیو گرافی، چهارده ثبت اختراع در سیستم های دارورسانی نوین، مجری طرح برتر دانشگاهی سال86 وپژوهشگر نمونه استان آذربایجان شرقی در سال 1387 از دیگر افتخارات دکتر داوران است.

مراسم بزرگداشت روز جهانی زبان مادری در بانه و برخی از شهرهای با اکثریت کرد نشین در حالی برگزار شد که آقای علیرضا فرشی صرفا به خاطر ایجاد کمپین برای برگزاری روز زبان مادری دستگیر شده است و این مراسم در آزربایجان جنوبی به دلیل فشارهای اجازه ی برگزاری نیافت.

همانطور که می دانیم روشنفکران و مقامات ایرانی اکراد را همیشه با نام "کرد" نامیده اند و آنان را بخشی از فرهنگ ایران به معنای آنکه به لحاظ قومی و زبانی همریشه هستند به حساب آورده اند. آنان کردها را نه کرد زبان که کرد می نامند و این به معنای رسمیت هویت کرد در ایران است.

در مقابل ترکها در ایران هماره به عباراتی چون "متجاوز ، وحشی ، غارتگر و انیرانی به معنای غیر ایرانی" نامیده شده اند دلیل این امر نیز آنست که زبان ترکی و هیچ کدام از زبانهایی که ایرانی نامیده می شوند با یکدیگر همریشه نیستند. و باید پرسید که آیا برای شهروند ایران بودن باید از نژاد خاصی بود؟ مگر انسان گاو است که نژاد او برای کسب حقوقش مهم باشد؟

روشنفکران و نژادپرستان ایرانی برای هویت زدایی از ملت ترک در ایران تاریخی جعلی برای ترکها دست و پا کردند آنان ملت ترک را "آذری" نامیدند به این معنا که ما ترکها در ایران در ابتدا به زبانی شبیه فارسی و کردی صحبت می کرده ایم و در اثر آنچه که "تجاوز ترک ها به ایران" می نامند رفته رفته دچار تغییر زبان شده ایم و اکنون نیز ترک نیستیم بلکه ترک زبان هستیم.

این بدان معناست که اولین مشکل ما ترکها در ایران عدم رسمیت هویت ترک است و مساله ی زبان که با آن ارتباط تنگاتنگ دارد در وهله ی دوم به صورت یک ستم ملی بر ترکها در ایران وارد می شود.

در حالی که این نوع از نگرش به تاریخ در ورای واقعی بودن یا نبودن این اراجیف، کلا نژادپرستانه می باشد اولا به دلیل آنکه این یاوه گویی ها پیش از بررسی های ژنتیک در ایران به زبان رانده شده است تا ببینیم که واقعا به لحاظ نژادی ترکها در ایران با ایرانیان ریشه ی مشترک دارند یا نه پس این ادعا ها دست کم در گذشته یک وجه سیاسی داشته است نه علمی. دوم آنکه زبان هویت قومی فرد را مشخص می کند و کسی که زبان مادری اش ترکی است خود او نیز ترک هست.

مطلب دیگر در این مورد توهین شنیعی است که در هنگام "آذری و نه ترک" خطاب کردن به ما به صوریت موزیانه وجود دارد. در این مورد باید گفت ترکها حتی اگر از روی تاریخ نوشته شده ی این نژادپرستها سخن بگوییم با یک برنامه ی فرهنگی به صورت "سپاه دانش" به ایران در آن عصر نمی توانسته اند آمده باشند و در قرن 20 این نژادپرستان با همه ی امکانات آموزشی و چاپ و نشر و تعلیم و نظامی نتوانسته اند ظرف یک قرن زبان ما ترکها در ایران را به فارسی تغییر دهند چگونه این تغییر در به قول آنها عرض یک قرن در سده ها پیش رخ داده است.

چهارم آنکه این ترکهایی که به قول آنها به ایرانیتشان تجاوز کرده اند در این سرزمینها ماندگار شده اند و بی شک آنان پدران ما هستند و ما نیز از عقبه ی آنان هستیم و الا ادامه ی نسل این همه قشون و عشیره و پادشاه ترک چه شده است؟ اگر آذری هایی هم در ایران زندگی می کرده اند تعداد ترکها بی شک آنقدر زیاد بوده است که این آذری ها در میان ما ترکها آسیمیله شده اند و اکنون ترکها در ایران دست که از یک قوم غالب ترک و مغلوب آذری هستند. از این رو باز اثبات می شود که ما ترک هستیم.

پنجم آنکه چیزی به نام آذری اگر هم وجود می داشت نشانی از آنان تا به امروز در تاریخ یافته می شد چگونه است که ترکهایی که دست کم 1000 سال بر ایران حکومت کرده اند انکار می شوند ولی آذری هایی که وجود خارجی ندارند یا دست کم سندی از وجود آنها در گذشته به دستمان نرسیده است "یک حقیقت محض محسوب می شود؟" ولی ترکهایی که به اذعان همه ی مورخین بویژه فارس زبانها یک هزاره در منطقه سلطه داشته اند به عنوان یک متجاوز و خارجی محسوب می شوند؟!

ششم آنکه چگونه است که بعد از 1000 سال این ترکها در منطقه و ایران بومی محسوب نمی شوند؟ مگر برای بومی شدن در یک سرزمین چند سال لازم است؟ آیا خود این ایرانیان که در اصل هندو هستند مگر بومی این سرزمین اند؟ چرا ادعا نمی شود که این ایرانی ها خودشان قبلا ایلامی و سومری و جیرفتی زبان بوده اند و بعدها با هجوم قومی وحشی!(با ادبیات خودشان) از هندوستان زبانشان تغییر یافته است؟

هفتم آنکه بررسی های نژادی هیچ رابطه ای بین همین ایرانی ها با اروپاییان آریایی را نشان نمی دهد اما نشان داده است که همین ایرانی ها از نژاد هندی و مخلوطی از عرب و هندی و مغول و ترک هستند پس خود این فارس ها نیز تا قسمتی بر اثر به قول خودشان تجاوز ترک و عرب ، خودشان نیز دیگر ترک و عرب شده اند.

به عبارتی دیگر این اراجیف نژادپرستان ایرانی نه تنها سندیت که توجیه علمی و حتی منطقی نیز ندارند و حتی اگر داشته باشد نیز ربطی ندارد که هویت یک ملت در بند و زبانشان انکار شود. زبان مادری ما هر چه که هست آموزش به آن بخشی از حقوق اولیه ی بشر است.

حال با برگزاری این مراسم روز جهانی زبان مادری در میان کردها و ممنوعیت آن برای ترکهایی که دست کم جمعیتشان ده برابر اکراد است نشان از عمق فاجعه ی ملی برای ترکها و ستم ناروا در حق آنان دارد. زیرا مقامات و روشنفکران ایرانی هنوز ما ترکها را خارجی می دانند و آیا کشوری که اکثریت جمعیت آن خارجی است می تواند وحدت ملی داشته باشد؟
لازم به ذکر است که این رویکرد نژادپرستانه به ایرانیان داخل ایران و آنانی که در ساختار قدرت حظور دارند ختم نمی شود و اپوزیسیون ایران حتی نژادپرست تر می باشد. از این رو امیدی برای اصلاح ایران نیست و اگر همین دولتمردان بروند اپوزیسیونی به قدرت می آیند که خودشان در نژادپرستی و ترک ستیزی روی این رژیم را سفید کرده اند به عنوان مثال کارمندان همین بی بی سی فارسی صدها بار برای هویت کرد و فارس برنامه های ملی گرایانه تهیه کرده اند و در مورد ترکها نوشته های ترکستیز! اکنون نیز صفحه ی رسمی فیس بوک بی بی سی فارسی تصاویر و اخبار روز زبان مادری در بانه را در حالی منتشر می کند که در مورد دستگیری فعالین ترک برای عدم بزرگداشت این روز سکوت محض کرده و خفه خون گرفته است.